Voorzichtig haal ik de doos van de bovenste plank. Ik zoek foto's van lang geleden. Onlangs vroeg mijn dochter: heb je een geschikte foto van toen je jong was? Ze wilde die gebruiken voor de uitnodiging voor mijn zestigste verjaardag. Voorzichtig sorteer ik ze: schoolfoto's, vakantiefoto's, foto's van ons gezin, van mijn ouders en van mij mijzelf alleen. De weemoed kruipt bij mij omhoog. Ik probeer me te herinneren hoe het was: samen in de de leiding van het zomerkamp, de vakantie in Zwitserland, eerste middelbaar en nog vroeger: alleen op de boerderij. Maar de gevoelens van ongrijpbaarheid en vervlogenheid overweldigen me. Net of mijn gevoelens me verhinderen om in contact te komen met mijn eigen geschiedenis. De emotionele mengeling van strijd, eenzaamheid, idealen en teleurstelling dwingen mij naar het schamele heden te kijken. Of vergis ik me en laat ik me misleiden door de wat ik nu weet en toen nog open lag. Opeens komt het woord wijsheid bij mij naar boven. Net of het in het leven alleen daar om gaat: wijsheid. Levenswijsheid die niet alleen verworven wordt via strijd, pijn en vergissingen maar die er ook alleen maar door vastgehouden kan worden.

Posted in Columns on Aug 04, 2020.