KERKHOFGEDACHTEN
Voorzichtig maak ik het hek open en begeef ik mij op het oude kerkhof: geen symmetrisch rechthoekig voetbalveld waar alle graven langs kaarsrechte paden zijn aangelegd zijn. Nee, hier en daar over overwoekerd, oude en nieuw grafstenen door elkaar, afgewisseld met struiken en bomen die het geheel heerlijk onoverzichtelijk maken. Dit is echt een kerkhof waar je weemoedig en stil kunt nadenken over het leven en je eigen levenseinde. Natuurlijk zal ik er zelf geen weet van hebben maar het zou toch een mooie plek zijn waar je lichaam zijn laatste thuis mag hebben. Als ik de teksten van de grafzerken wat nader bekijk zie je ook iets van de personen die er liggen: oorlogsslachtoffers, zeer vroeg gestorvenen, alleenstaanden, maar ook graven met teksten over hoop en de zekerheid op de verrijzenis. Teksten die uitdrukten dat het geloof voor deze mensen zo belangrijk was dat hun levenszin over de dood heen verkondigd moest worden. Het maakt me blij maar ik vraag me ook af welke tekst ik op mijn graf zou willen hebben. Sterker nog, welke hoop en zekerheid laat mijn leven nu al zien. Ben ik nu al zoals Petrus het schreef 'een teken van hoop'?
